30 και κάτι…

30 και κάτι…

Απολυμένη… όχι πως πριν χάσω τη δουλειά μου έκανα καριέρα και ανταμειβόμουν για τις ώρες –και για τον τρόπο– που δούλευα με τα αντίστοιχα χρήματα.

(Η λέξη τρόπος περιγράφει την αποδοτικότητα… γιατί ξέρω πολλούς που «δουλεύουν» πολλές ώρες…

Από τους βασικούς κανόνες του marketing που τόσο σπούδασε η γενιά μου:

Αν σου παίρνει 5 ώρες –minimum– να περιγράψεις ότι από το Α πάμε στο Γ με μια λογική διαδοχή που εμπεριέχει το Β, γίνεσαι στέλεχος!!

Αν είσαι άνθρωπος του Α-Β-Γ απλά και συνοπτικά, τότε γίνεσαι το παιδί για όλες τις δουλειές με 700+ € το μήνα και την αποδοτικότητα σου την καρπώνεται το στέλεχος παύλα αφεντικό σου. Πίσω στο θέμα μου…)

30 και κάτι…

Μέχρι απολύσεως η καριέρα μου συμπεριλαμβάνει μεταξύ άλλων, αρκετά χρόνια σε διάφορα φροντιστήρια ξένων γλωσσών στα περισσότερα από τα οποία παρακαλούσα και για τα ένσημά μου και για λίγες παραπάνω ώρες διδασκαλίας την εβδομάδα…

Κλασικά στα φροντιστήρια, οι παλαιοί καθηγητές «καπαρώνουν» τις ώρες ενώ ο νέος φορτώνεται την τσιριδό-μαρίδα –παρόλο που σε οοόλους αρέσει να δουλεύουν με τα παιδιά γιατί τους γεμίζει ενέργεια! $%@*κιες!

Βέβαια τα πρωτάκια, εκ των πραγμάτων, παραπάνω από 2 ώρες την εβδομάδα, δεν σε απασχολούν…

Υπάρχουν και οι τάξεις πτυχίων οι οποίες διαρκούν μόνο μέχρι τα μέσα της σχολικής χρονιάς, όταν τα παιδιά δίνουν εξετάσεις. Οπότε γύρω στον Ιανουάριο, από τις 20-22 διδακτικές ώρες την εβδομάδα –που αντιστοιχούν σε έναν αξιοπρεπή μισθό (που βγάζει δηλαδή το ενοίκιο και τους λογαριασμούς σου)– πέφτεις στις 4 διδακτικές ώρες την εβδομάδα –που αντιστοιχούν… σε μια σκατούλα!

(Συγγνώμη για τις εκφράσεις, συχνά μου λένε ότι μιλάω άσχημα…)

Φυσικά και ήμουν κακή καθηγήτρια…

• Επειδή δεν μπορούσα να πω ψέματα στους γονείς με χαμόγελο…

(«Ο Γιωργάκης είναι καλός μαθητής απλά του λείπει η συγκέντρωση και μην ανησυχείτε, με έναν μήνα εντατικά το καλοκαίρι θα φτάσει τα άλλα παιδάκια»)

• Επειδή στην ατζέντα μου υπήρχαν βαθμοί που δεν έδειχναν επιείκεια…

(το D απαγορεύεται δια ροπάλου, το C γίνεται με συνοπτικό scaling Β, το παιδί που θα πάει με το –τάχα μου τάχα μου– Α να δώσει εξετάσεις και θα κοπεί, θα έχει αποτύχει στατιστικά και όχι για συγκεκριμένο λόγο)

• Επειδή για να ηρεμήσω τα μικρά μου, όταν η φασαρία στην τάξη απειλούσε να τινάξει το μάθημα στον αέρα, τα έβαζα «τιμωρία» να κάνουν αντιγραφή το κείμενο της ημέρας και η μέθοδος αυτή ήταν βεβαίως αντι-παιδαγωγική… (άλλες $%@*κιες, και πάλι συγγνώμη!)

Η δική μου καθηγήτρια Αγγλικών φυσικά, μου έβαζε συχνά-πυκνά αντιγραφές και τις θεωρούσε (μαζί με την αποστήθιση) αναπόσπαστο μέρος των μαθημάτων μας, ενώ έρευνες των τελευταίων ετών προτείνουν την αντιγραφή ως μια αποτελεσματική άσκηση για παιδιά με συγκεκριμένες μορφές δυσλεξίας…

Αναρωτιέμαι εάν έχει άραγε δηλώσει ποτέ φροντιστηριούχος/επιχειρηματίας στην πρώην καθηγήτρια μου, πως η μέθοδός της ήταν αντι-παιδαγωγική, με το ίδιο ύφος που το δήλωσαν σ’ εμένα, και πόσα μπινελίκια πήρε προς απάντησή του!

Πρόσφατα εξάλλου κολλητή μου φίλη, «αγγλικού» κι εκείνη, παρακολούθησε σεμινάριο κρατικού φορέα με θέμα τις καινοτόμες (και σαφέστατα ουχί αντι-παιδαγωγικές!) διδακτικές μεθόδους…

… στο οποίο παρουσιάζονταν αναλυτικά μέθοδοι, τις οποίες στο ιδιωτικό κολλέγιο στο οποίο φοιτήσαμε (επιλογή εξαιτίας της οποίας συχνά κατηγορούμαστε ως ανεπαρκείς) μας τις είχαν παρουσιάσει προ δεκαπενταετίας!

Το μοναδικό αφεντικό-ιδιοκτήτης φροντιστηρίου που δεν με έβγαλε άχρηστη όλα αυτά τα χρόνια είναι οικογενειακή φίλη της οποίας η διδακτική συμπεριφορά και η νοοτροπία ήταν γενικά διαφορετική…  Αααα! Και ένας δεύτερος ακόμα ο οποίος έκλεισε το φροντιστήριο νύχτα και μας άφησε όλους τους καθηγητές απλήρωτους & τους μαθητές σύξυλους, οπότε υποθέτω ότι δεν μετράει!

Δε βαριέσαι… μπορεί και να μην είχα σωστό σχολικό επαγγελματικό προσανατολισμό… (ξερόβηξε κανείς;;)

30 και κάτι…

Άχρηστη ως καθηγήτρια Αγγλικών αλλάζω καριέρα…

Γραμματέας σε διαφημιστική…

Η οποία «λογοδοτεί» σε headquarters στη Νέα Υόρκη, η οποία ως γνωστόν είναι στις… USA, στις οποίες ως γνωστόν η κρίση ξεκινάει από τον κτηματομεσιτικό τομέα το 2008…

Και αρχίζει τις απολύσεις…

Ναι, ναι… από το 2008…

… (γιατί μου τη δίνει απίστευτα που πέφτουμε όλοι ξαφνικά από τα σύννεφα το 2010!)…

… και από την οποία εν τέλει απολύθηκα κι εγώ, φυσικά από επιλογή(!) επειδή δεν δέχτηκα, εν καιρώ κρίσης να μεταφερθώ στη ρεσεψιόν του ομίλου, στη θέση άλλης κοπέλας που θα απολυόταν –και δεν ξέρω αν καθίσταται κατανοητό από τη διήγηση αλλά ανακοινώθηκε σε εμένα 3-4 βδομάδες προτού οι αρμόδιοι δεήσουν να το ανακοινώσουν στην ίδια(!)– χωρίς να αφήσω τα έως τότε καθήκοντά μου ως ιδιαιτέρα σε τμήμα του ομίλου αλλά ΚΑΙ χωρίς καθόλου μείωση μισθού (γουάου!), όπως με ιδιαίτερη βαρύτητα μου τονίστηκε…

Αχάριστη και ακαμάτρα ούσα, δε δέχτηκα και αποχώρησα αφήνοντας τις χειρότερες εντυπώσεις στην εταιρεία (όπως επίσης μου τονίστηκε με ιδιαίτερη βαρύτητα)…

30 και κάτι λοιπόν, αρχίζω ξανά τις… αποστολές βιογραφικών… με τα πτυχία μου, αναγνωρισμένα και μη (ναι, σε αυτή την χώρα υπάρχουν και δύο!) επιμελώς τοποθετημένα στη σελίδα…

30 και κάτι…

Με 3 και κάτι… γιγαντιαίες μαύρες σακούλες γεμάτες με προσεκτικά διαχωρισμένες, συμπιεσμένες, διπλωμένες, κενές περιεχομένου, ξεπλυμένες συσκευασίες προς ανακύκλωση, να περιμένουν ανάμεσα στις γλάστρες της βεράντας μου να βρεθεί λύση με τα σκουπίδια στην Αττική, για να μπορέσουν να καταλήξουν σε μη μολυσμένο κάδο ανακύκλωσης…

…ενώ πολύ της μόδας τελευταία είναι… η πράσινη ανάπτυξη…

Για από-ανάπτυξη φυσικά δεν μιλάει κανείς, δεν ξέρουμε καν τον όρο…

Σήμερα βέβαια προτάθηκε τα σκουπίδια να τα μαζέψει ο… στρατός!

–να δω φανταράκι να φτυαρίζει το σκουπίδι στην Πατησίων ενώ θα «κατεβάζει καντήλια» να έχω να το λέω στα ανίψια μου!…

30 και κάτι…

Πιάνει το αυτί μου James-Laid, στο ραδιόφωνο  –άσχετο(!) αλλά όταν ακούς ωραία τραγουδάκια ξαφνικά τα σκουπίδια-βουνό εξαφανίζονται από τους δρόμους της Αθήνας, οι εξαθλιωμένοι μετανάστες (για την κατάσταση των οποίων έχω ακούσει άπειρες βαρύγδουπες αναλύσεις –άραγε ο ξυλιασμένος Πακιστανός με τα χαρτομάντιλα γνωρίζει ότι είναι υπεύθυνος για το δημοσιονομικό χρέος της Ελλάδας;)  δεν υπάρχουν στα φανάρια, ο δρόμος δεν έχει μετατραπεί από τη βροχή στο ρέμα που ήταν πριν μπαζωθεί ή σε ρέμα από τα μονίμως ακαθάριστα φρεάτια, η κίνηση δεν έχει παραλύσει από τις απεργιακές κινητοποιήσεις στο κέντρο της πόλης (κι αν έχει παραλύσει δεν χρησιμοποιείται, στα πάνελ των ωρυόμενων δημοσιογράφων και των καλεσμένων τους, ως λόγος ικανός να καπελώσει το νόημα της κινητοποίησης) και ο διπλανός οδηγός δεν είναι τσαντισμένος!

30 και κάτι…

Φέτος παντρεύτηκα…

Με το τζιν μου, στο δημαρχείο, χωρίς μονόπετρο, νυφικό, δεξίωση… από άποψη, όχι από ανάγκη…

Στα 30 και κάτι, σύμφωνα με τους ειδικούς, τα «αυγά» μου τελειώνουν!…

Δεν αγχώνομαι γιατί δεν θέλω να κάνω παιδιά…

Αλλά αν ήθελα; AN ήθελα… ;;;

Στις γυναίκες της γενιάς μου που αγχώνονται γιατί θέλουν να κάνουν παιδιά (αν και οι περισσότερες έχουν ήδη κάνει και προσπαθούν να τα μεγαλώσουν κατακεραυνωμένες από την καταστροφολογία), τι να πω;

Ότι μεγαλώνουν με τα 400 κάτι ευρώ του ταμείου ανεργίας τα οποία δικαιούμαι κάθε μήνα για ένα χρόνο από την ημερομηνία απόλυσής μου; Ή με το μισθό του συντρόφου μου (ο οποίος δεν είναι της ταπεινής τάξεως των 700ων κάτι ευρώ που έπαιρνα εγώ αλλά τον μέσο Ευρωπαϊκό τον πιάνει-δεν τον πιάνει –sorry αγάπη μου!) ως μοναδικό μας εισόδημα;

Τις γνωστές παραινέσεις τις έχω ακούσει άπειρες φορές! Συνοπτικά οι γνωστοί και οι φίλοι, σου λένε περίπου τα εξής:

• Όταν έρθει ένα μωρό κάπως, κάτι γίνεται και βρίσκεις τον τρόπο…
• Είμαστε Έλληνες και η ελληνική οικογένεια (οι παππούδες και οι γιαγιάδες δηλαδή) πάντα βοηθούν τα νέα ζευγάρια…
• Τα παιδιά θέλουν πάνω απ’ όλα αγάπη…

Το ξέρω ότι θα κακοκαρδίσω πολλούς αλλά όλα τα παραπάνω τα ακούω λίγο γραφικά και λίγο… τρομακτικά ταυτόχρονα:

Είμαι άνθρωπος του προγραμματισμού (δυστυχώς ή ευτυχώς)…

Θέλω να ξέρω με μεγάλη ακρίβεια που… «μου παν τα τέσσερα»…

Δεν είμαι αρκετά μποέμ για να αφεθώ στην περίφημη μαγεία των στιγμών…

Δεν είμαι της λογικής «βλέποντας και κάνοντας» ή «έχει ο Θεός» –αγαπημένο!

Και στα 30 και κάτι είμαι και εγωίστρια και θα ήθελα να μπορούσα να στηρίζομαι εξολοκλήρου στα δικά μου πόδια!

Τι διάολο, στα 18 μας νομίζαμε πως στα 30 θα $%@**σαμε και θα δέρναμε κατά τη λαϊκή ρήση (με το συμπάθιο, να τη πάλι ή άσχημη γλώσσα!) –η οικονομική ανεξαρτησία ήταν εκ των ων ουκ άνευ!

(Παρεμπιπτόντως στα 30 και κάτι ακόμα με χαρτζιλικώνει ο μπαμπάς μου)…

Προφανέστατα είμαι και κακομαθημένη!!!

30 και κάτι…

Σε μια χώρα που βουλιάζει… περιμένοντας τη δραχμή που πανηγυρικά κάποτε απεμπόλησε και τώρα νομίζει πως θα είναι η πενικιλίνη της φυματίωσής της.

Ένας παλιός συνάδελφος κάποτε μου είχε πει ότι είμαι κι εγώ γρανάζι του συστήματος… επειδή σπούδασα σε ιδιωτικό κολλέγιο (κακά τα ψέματα στις πανελλήνιες δε διάβασα αλλά 20 και κάτι χρόνια μετά, δεν είμαι ακόμα σίγουρη αν έπραξα κακώς ή όχι) και σιχτίριζα για κάποια απεργία μου με είχε αναγκάσει να κάνω τη διαδρομή Γηροκομείο–Άνω(!) Πατήσια με τα πόδια… τότε τα είχα πάρει κρανίο… τώρα του δίνω δίκιο. Όχι φυσικά επειδή δέχομαι την κριτική κάποιου που έμενε στη Φιλοθέη και δούλευε σε αμερικάνικη πολυεθνική (sorry Δ.!) αλλά επειδή σαν γενιά, Βου-Που, Νου-Που ή κέντρο, Αθήνα ή επαρχία, από πολιτική παιδεία «ψωνίσαμε από κούπες»…

• Ιστορία σωστή ποτέ δεν μάθαμε (δεν μας την είπαν, δεν την ψάξαμε)
• Iδανικά δεν μας έμαθαν να έχουμε (πρέπει να τα έχεις για να τα περάσεις στην επόμενη γενιά βλέπεις!)
• Ιδεολογία μας παπαγάλισαν οι νεολαίες στα πανεπιστήμια με γλώσσες πιο ξύλινες από εκείνες που συνήθως κατηγορούν
• Άποψη κληρονομούσαμε συχνά από την οικογένειά μας εκτός και αν ήμασταν «επαναστάτες» οπότε ψηφίζαμε το «αντίθετο» κόμμα από αυτό του μπαμπά (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και τούμπαλιν, ΚΚ-ΝΔ και τούμπαλιν, KK εσωτερικού-ΚΚ εξωτερικού και τούμπαλιν και πάει λέγοντας) με μεγαλύτερη επανάσταση το άκυρο ή το λευκό…

Έτσι εξηγούνται πολλά!…

30 και κάτι…

Σε μια χώρα που της τελείωσε το αύριο…

Αλλά εγώ δεν είμαι απαισιόδοξη…

(τα παραπάνω αποτελούν απλές διαπιστώσεις… ως γνωστόν εμείς οι άνεργοι έχουμε μπόλικο χρόνο για στοχασμό και αμπελοφιλοσοφία!)…

30 και κάτι…

Δεν απελπίζομαι… (εντάξει μερικές φορές τα βάφω μαύρα!)…

Δεν θέλω να ξενιτευτώ (εντάξει μερικές φορές θέλω!)…

Πιστεύω στη δύναμη της θετικής ενέργειας, τις καλές αύρες, τα τσάκρα και τα λοιπά συναφή…

Δεν θέλω να ντρέπομαι που είμαι Ελληνίδα (εντάξει μερικές φορές ντρέπομαι!)…

… Ούτε να «απολογούμαι» στους φίλους μου στο εξωτερικό για την ελληνική νοοτροπία –στο οποίο εξωτερικό, εφόσον οι οικονομίες είναι «παγκόσμιες», τα προβλήματα είναι συναφή & οι κοινωνικές κινητοποιήσεις ανάλογες αλλά οι νέο-Έλληνες για κάποιο λόγο φαντάζουν πάντα καρικατούρες και ασόβαροι…

30 και κάτι…

Θέλω να συνεχίσω να ονειρεύομαι…

Nα κάνω σχέδια για το μέλλον…

… Αλλά και να επωμιστώ τις συνέπειες των ευθυνών που μου αναλογούν, σύμφωνα με την «ιστορική» πλέον διαπίστωση του κου Θ. Πάγκαλου… (καταλαβαίνετε όλοι ποια, μη με αναγκάσετε να την επαναλάβω…)

30 και κάτι…

Διατηρώ την ψυχραιμία μου…

Διατηρώ το χιούμορ μου χωρίς να γίνομαι πικρόχολη (θέλω να πιστεύω!)…

… Ολίγον κυνική ήμουν και προ κρίσης (νομίζω!)…

30 και κάτι…

34 για την ακρίβεια…

(δεν φοβάμαι να τα μετρήσω αλλά το 30 και κάτι ακουγόταν τόσο πολύ καλύτερος τίτλος!)

Περήφανα μου νιάτα;;;!!! Σε δέκα χρονάκια ας ξανακάνουμε έναν απολογισμό να σας πω!