This summer, in 10 posts: post 10 {Kefalonia}
Η αλήθεια είναι πως όταν ήταν μικρός τον εκμεταλλευόμουν στυγνά: με θεωρούσα τόσο πριγκίπισσα που το να κάνω πετάλι ήταν απαξιωτικό! Καβαλούσα το ποδήλατο μου, ανέβαζα τα πόδια στο τιμόνι και έβαζα τον αδελφό μου να με τραβάει πάνω-κάτω στη βεράντα μας με τις ώρες… σε τέτοιο βαθμό που ο καημενούλης δεν κατάφερε να συνδέσει εγκαίρως τη λέξη «ποδήλατο» με το αντίστοιχο αντικείμενο —όταν ήρθε η ώρα να ζητήσει το δικό του, ανακοίνωσε στους γονείς μας πως θα ήθελε κι εκείνος ένα «Πέτρο, τράβα»!
Η αλήθεια είναι βέβαια πως στα χρόνια που ακολούθησαν βρήκε πολλές φορές την ευκαιρία να πάρει το αίμα του πίσω: αν περάσω αυτή τη στιγμή το χέρι μου πάνω στην κνήμη μου μπορώ ακόμα να αισθανθώ ένα μικρό «βαθούλωμα» που κληρονόμησα στην εφηβεία από την κλωτσιά που έφαγα με τις Wehrmacht του (ναι, ναι… αυτές τις μπότες που φοράγαμε σαν παλαβά αγόρια/κορίτσια στα ’80s με τη μικρή μεταλλική επένδυση στη μύτη)…
Η αλήθεια είναι επίσης πως εγώ ακούω τη λέξη γάμος (εκκλησίες, τελετές, νυφικά, δεξιώσεις, τραπέζια κτλ.) και πετάω φλύκταινα… έχω όμως τρελή αδυναμία στους γονείς και στον αδελφό μου, στην καινούργια μου αδελφή και φυσικά στη Μαρίλια… γι’ αυτό και όταν είδα το βιντεάκι που ακολουθεί «ζαχάρωσα» ολίγον και η αλήθεια είναι ότι εγώ «ζαχαρώνω» σπάνια…
Αγαπημένες μου στιγμές στο 0:47, 1:01, 2:49, 2:55, 3:14… 3:14, 3:14 & 3:14!
Now, truth be told, when he was little I took shameless, sheer advantage of him: for example (among other things) I was too much of a princess to tire myself driving my bicycle!! Instead I figured I’d simply hop on it, rest my feet up on the steering wheel and let my brother pull the bike along, up and down our porch or all around the yard, for hours on end… and I did this pretty often… as in all the time! So much so, that the poor thing never got to associate the item (the bicycle) with its proper name! What do I mean? When the time came to ask my parents for his own, he said “mom, dad, I think I want my own pull-Peter-pull now”! I know… how horrible was I?
Then, truth be told, while growing up he had more than his fair share of opportunities to take revenge: if I run my hand on my left foot shin right now, I can still feel the dent(!) in my bone that he gave me during a fight, when we were teens, wearing a pair of boots with metal tips. Ouch indeed!
But, truth be told, I love him dearly and even though I don’t get to see him a lot in the past few years (I live in Athens, he lives in Thessaloniki), he’s my soft spot! Cue the “awww”s…
So while I was running all over the place this summer, in early July, in Kefalonia, he got married to the love of his life and his 7-month-old daughter {my amazing niece who -truth be told- is just about the only person in this world/life who eventually taught me the true meaning of the words my-heart-melts} got christened in a beautiful ceremony, in the same church both me and him were christened when we were babies. And even though not physically present, I was there in spirit and will forever cherish the moments I’m sharing here today. My absolute favourites are in 0:47, 1:01, 2:49, 2:55, 3:14… 3:14, 3:14 & 3:14! Cue more “awww”s… and I’m not even an “awww” person, I swear!
peacelovegreatcountrymusic says
October 14, 2014 at 06:05This is an incredibly sweet post, well done.
Athina says
October 14, 2014 at 12:30Haaa, thanks! I think I did surprisingly well, I’m usually too much of a cynic! 😛
Angela Pantazatos says
October 13, 2014 at 18:24I loved it! I am glad I was there. And that says a lot….
Athina says
October 13, 2014 at 18:59Yes, it does! 🙂 Thank you theia! 🙂