How to make a vintage pitcher? – Πως κάνεις πιο «αυθεντική» μια εμαγιέ κανατά;

Well, by banging it all over the place!

Ever since I brought it home sometime last year, this cute enameled IKEA SOCKERÄRT pitcher has served me faithfully in many ways. It’s been—dah—a pitcher, a vase, a utensil holder on my kitchen counter, and lately, was functioning as a watering can on my balcony table. This was destined to be its last role because yesterday afternoon, amidst a flower-watering spree, I knocked it over with my hose and threw it down. I messed it up pretty badly.

Κοπανώντας την όπου βρεις!

Κατά καιρούς το συγκεκριμένο κανατάκι από την ΙΚΕΑ εκτελούσε χρέη ανθοδοχείου, κάποτε κρατούσε τις κουτάλες μου στον πάγκο της κουζίνας και τώρα τελευταία είχα την φαεινή ιδέα να το κάνω ποτιστήρι, το οποίο παράλληλα εκτελούσε και διακοσμητικά χρέη δίπλα στη γλάστρα με το βασιλικό, μόλις τελείωνε το πότισμα. Aυτή έμελε να είναι η τελευταία του χρήση καθώς χθες το «πήρα» με το λάστιχο του ποτίσματος, το έριξα κάτω και το έκανα $%@**.

The Virgo in me was in absolute shock—I can’t stand anything scratched, scrapped, scared, or in any way dented. Anything around here that’s not in a good shape, from cracked plates to blurry glasses, to washed-out mugs I immediately recycle or (when not broken and cracked) donate.

Then, I had to come to my senses and realize, that if due to a couple of minor dents, I were not willing to use an otherwise perfectly functional item, I would be wasting some good 17 euros. I had sudden, uncomfortable thoughts that—given the place and the time: Greece, nowadays—if people were to somehow find out about such spendthrift-ness, I would be dragged by a mob of unemployed folk (much like myself but to no avail) and pensioners, to a public place like Syntagma Square and be set straight, rightly so if you ask me! I gazed at it, and stared and glared, and eventually, it dawned on me: even though by accident it was looking sufficiently vintage. Maybe I could even boast about it one day to my nephews and nieces and claim it was their great-great-grandmother’s pitcher. All I have to do is remember to take off the label!

Στις αρχές τα έβαψα μαύρα. Η Παρθένος μέσα μου βλέπει γδάρσιμο, χτυπηματάκι, βαθούλωμα, την παραμικρή αόρατη στο απαίδευτο(!) μάτι γρατζουνιά και συγχίζεται. Πιάτα ραγισμένα, ποτήρια ξεθωριασμένα, κούπες με σημάδια στον πάτο από το ανελέητο χτύπημα του καφέ με το κουτάλι (αυτός ο Nes, μας έχει καταστρέψει), βρίσκουν τον δρόμο τους στον κάδο ανακύκλωσης – εναλλακτικά ό,τι δεν είναι ραγισμένο ή/και φθαρμένο το δίνω σε κάποιον που τυχαίνει να ξέρω ότι το χρειάζεται ή το συσκευάζω προσεκτικά και το αφήνω κοντά στους κάδους απορριμμάτων, σε εμφανές αλλά προστατευμένο σημείο, και σε λιγότερο από μισή ώρα έχει εξαφανιστεί.

Μετά, φέρθηκα σαν φυσιολογικός άνθρωπος και σκέφτηκα πως αν βγάλω άχρηστο ένα κατά τ’ άλλα λειτουργικότατο «τσουμπλέκι» θα χαραμίσω 17 ολόκληρα ευρώ και έτσι όπως έχει η κατάσταση στην Ελλάδα τη σήμερον ημέρα, αν μαθευτεί παραέξω, θα διαπομπευθώ από πλήθος ανέργων & συνταξιούχων στην Πλατεία Συντάγματος για παραδειγματισμό! Έπειτα το κοίταξα, το ξανακοίταξα, το βρήκα αρκετά vintage για τα γούστα μου και με φαντάστηκα να παραμυθιάζω κάποτε τα ανίψια μου, ότι το κανάτι και καλά είναι της προ-προ-γιαγιάς τους από το σπίτι στο χωριό, τάχα μου τάχα μου… Nα θυμηθώ μόνο να βγάλω την ετικέτα!