Κοπανώντας την όπου βρεις!
Κατά καιρούς το συγκεκριμένο κανατάκι από την ΙΚΕΑ εκτελούσε χρέη ανθοδοχείου, κάποτε κρατούσε τις κουτάλες μου στον πάγκο της κουζίνας και τώρα τελευταία είχα την φαεινή ιδέα να το κάνω ποτιστήρι, το οποίο παράλληλα εκτελούσε και διακοσμητικά χρέη δίπλα στη γλάστρα με το βασιλικό, μόλις τελείωνε το πότισμα. Aυτή έμελε να είναι η τελευταία του χρήση καθώς χθες το «πήρα» με το λάστιχο του ποτίσματος, το έριξα κάτω και το έκανα $%@**—χάλια ήθελα να πω!
Well, by banging it all over the place!
Ever since I brought it home (some time last year), this cute enameled IKEA SOCKERÄRT pitcher has served me faithfully in oh-so-many ways! It has been—dah—a pitcher, a vase, a utensil holder on my kitchen counter, and lately it was functioning as a watering can on my balcony table. This was destined to be its last role because yesterday afternoon amidst a flower-watering spree I knocked it over with my hose and threw it down. I messed it up pretty bad!
Στις αρχές τα έβαψα μαύρα. Η Παρθένος μέσα μου βλέπει γδάρσιμο, χτυπηματάκι, βαθούλωμα, την παραμικρή αόρατη στο απαίδευτο(!) μάτι γρατζουνιά και συγχίζεται. Πιάτα ραγισμένα, ποτήρια ξεθωριασμένα, κούπες με σημάδια στον πάτο από το ανελέητο χτύπημα του καφέ με το κουτάλι (αυτός ο Nes, μας έχει καταστρέψει σε πολλαπλά επίπεδα), βρίσκουν το δρόμο τους για τον κάδο ανακύκλωσης—εναλλακτικά ό, τι δεν είναι ραγισμένο ή/και φθαρμένο το δίνω σε κάποιον που τυχαίνει να ξέρω ότι το χρειάζεται ή το συσκευάζω προσεκτικά και το αφήνω κοντά στους κάδους απορριμμάτων, σε εμφανές αλλά προστατευμένο σημείο, και σε λιγότερο από μισή ώρα έχει εξαφανιστεί.
Μετά φέρθηκα σαν φυσιολογικός άνθρωπος και σκέφτηκα πως, αν βγάλω άχρηστο ένα κατά τ’ άλλα λειτουργικότατο «τσουμπλέκι» θα χαραμίσω 17 ολόκληρα ευρώ και έτσι όπως έχει η κατάσταση στην Ελλάδα τη σήμερον ημέρα, αν μαθευτεί παραέξω, θα διαπομπευθώ από πλήθος ανέργων & συνταξιούχων στην Πλατεία Συντάγματος για παραδειγματισμό! Έπειτα το κοίταξα, το ξανακοίταξα, το βρήκα αρκετά vintage για τα γούστα μου και με φαντάστηκα να παραμυθιάζω κάποτε τα ανίψια μου, ότι το κανάτι και καλά είναι της προ-προ-γιαγιάς τους από το σπίτι στο χωριό, τάχα μου τάχα μου…
The Virgo in me was in absolute shock! I can not stand anything scratched, scrapped, scared or in any way dented. Anything around here that’s not in a good shape, from cracked plates to blurry glasses, to washed-out mugs I immediately recycle or (when not broken and cracked) donate.
Then I had to come to my senses and realize that if, due to a couple of minor dents, I were not willing to use an otherwise perfectly functional item, I would be wasting some good 17 euros… I had sudden, uncomfortable thoughts that—given the place and the time: Greece, nowadays—if people were to somehow find out about such spendthrift-ness, I would be dragged by a mob of unemployed (much like myself but to no avail!) and pensioners, to a public place like Syntagma Square and be set straight, rightly so if you ask me! I gazed at it, and stared, and glared and eventually it dawned on me: even though by accident, it was looking sufficiently vintage. Maybe I could even boast about it one day to my nephews and nieces, and claim it was their great-great-grandmother’s pitcher…
Nα θυμηθώ μόνο να βγάλω την ετικέτα!!! – All I have to do is remember to take off the label!!!
ΤΕΛΕΙΟ ΤΟ ΚΑΝΑΤΑΚΙ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ! Δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο… Θα είναι πολύ περηφάνη που το έχεις κρατήσει τόσα χρόνια σχεδόν άθικτο… 🙂
Χαχαχαχαχαχα!
Έχω κι εγώ ένα ίδιο από τη γιαγιά μου (Θεός ‘χωρέστην). Λες να το πήρε κι αυτή απ’ το ΙΚΕΑ; χαχαχαχα
Χωρίς αστεία τώρα, πέτα το αν σε στεναχωρεί ότι είναι χτυπημένο. Μην στεναχωριέσαι για ευφήμερα πράγματα, υπάρχουν πιο σοβαροί λόγοι να το κάνεις! Φιλικά, αυτή που δεν κρατάει τίποτα και δεν στεναχωριέται!!!!!
Καλέ εννοείται πως δεν στεναχωριέμαι, πλάκα έκανα για την παρθενίστικη παραξενιά μου 🙂 🙂 Για αυτά θα χαλιόμαστε; Έχω και ωροσκόπο Τοξότη!